จริงๆแล้วเราจะไปไหน

#จริงๆเราจะไปไหน #เป้าหมายจริงๆคืออะไร . พอดี 2-3 วันนี้ผมได้ไปเจอพี่ที่รู้จัก 2 ท่านและได้พูดคุยกัน ทำให้ผมได้เรียนรู้ . . . #พี่ท่านแรก เขาเป็นเซลล์ให้กับบริษัทเอกชนใหญ่ที่นึง ปรกติช่วงสิ้นเดือนผมจะไม่เคยเห็นเขาที่เชียงใหม่เลย พอดู Facebook ก็จะรู้ว่าพี่แกไปวิ่งขายทำยอดตามต่างจังหวัดเพื่อให้ถึงเป้า.. . แต่เดือนนี้ผมเห็นแกชิลมาก โพสแต่ไปชิลร้านกาแฟ ไปพักผ่อนที่ต่างๆ จนวันนั้นผมเจอแกผมก็เลยถามว่าทำไมชิลหละเดือนนี้ . "อ่อ พอดีเดือนนี้ไปเจอลูกค้าใหม่ ปิดยอดใหญ่มากๆ ยอดเดือนนี้เลยถึงละ พอละ เก็บยอดไว้เดือนหน้าดีกว่า" . . . #พี่ท่านที่สอง เขาเป็นเจ้าของธุรกิจสินค้าอาหารชนิดนึง แกเพิ่งเริ่มทำเมื่อปีที่แล้ว ผมเห็นสินค้าแกขายดีมากๆ และพอได้คุยยอดขายสินค้าแกเพิ่มขึ้นทุกๆเดือนแบบก้าวกระโดด พอดีผมเจอแกพอดีก็ทักทายปรกติและก็ถามว่าธุรกิจเป็นไงบ้าง . "เดือนนี้ยอดขายมากกว่าเดือนที่แล้ว 2 เท่าตั้งแต่วันที่ 20 ละน้อง" . เห้ยยยยย!!! อลังการอิ๊บอ๋ายเลยครับ โตในเศรษฐกิจแบบนี้ แต่เดี๋ยวนะครับ ผมเห็นพี่แกขยันไปออกงาน ออกโร๊ดโชว์ ลุยงานแทบทุกวันอย่างกับว่าบริษัทแม่งยังขาดทุนยับอยู่ . "เป้าหมายธุรกิจพี่ปีนี้คือ 500 ล้านหวะ ยังไม่ถึงจะผ่อนได้ยังไง โตขนาดไหนตอนนี้ก็ยังไม่ถึง พี่ยังผ่อนไม่ได้ ปล่อยไม่ได้" . . . ผมแมร่งได้เรียนรู้เลยครับ บางทีช่วงเราทำงานหนัก สปีดเต็มที่ จนทำให้เราถึงเป้าหมายไวกว่ากำหนด มันเป็นดาบ 2 คมให้ใครบางคน 1. บางกลุ่มผ่อนทันที สงสารตัวเอง พักผ่อน เดือนหน้าค่อยว่ากันใหม่ 2. บางกลุ่มแมร่งใส่แรงต่ออย่างบ้าคลั่ง เพราะอาจรู้เหมือนกันว่าตัวเองจะไปได้ไกลขนาดไหน . . มุมผมไม่คิดว่าแนวคิดแบบไหนผิด เพราะมันคงอยู่ที่เป้าหมายของแต่ละคน ถ้าคุณจะไปกรุงเทพจากเชียงใหม่ ถ้าคุณถึงลำปางเร็วกว่ากำหนด คุณจะแวะนอนเล่น ไปนั่งรถม้าชิล ที่ลำปางไหม ??????

เป็นผม ผมไม่แวะครับ จะรีบไปต่อเพื่อให้ถึงกรุงเทพให้ไวที่สุดเท่าที่จะไวได้ . บางคนอาจจะคิดว่าทำไมผมตึงทำไมเครียดไม่ให้รางวัลตัว ผ่อนตัวเอง แต่ก็เพราะ 5-6 ปีที่ผมสร้างชีวิต ผมไม่เคยผ่อนนี่แหละ ผมเลยถึงกรุงเทพไวไง ทั้งที่ตอนนี้ยังมีเพื่อนผมที่ออกมาพร้อมกันนั่งรถม้าเล่นอยู่ที่ลำปาง . . ทำตามเป้าแบบลูกจ้าง หรือ จ้องทำลายสถิติตัวเองแบบผู้ประกอบการ #เรากำหนดเอง

#taearam